Stress en Burnout

In mijn praktijk komt het overgrote deel van mijn cliënten voor begeleiding bij stress en burn-out klachten. Soms duidelijk aanwezig en benoemd, soms met “vage” klachten dat “het even niet zo lekker loopt”. Met stress van het werk of privé en vaak een combinatie daarvan.

 

Opgeven

 

Zelf ben ik op het gebied van stress en burn-out ervarings-deskundige. Toen mij dat de eerste keer gebeurde, werd ik door de bedrijfsarts naar huis gestuurd met het advies om dingen te gaan doen die ik prettig vond. Het was voorjaar, dus volop tijd om wat in de tuin te gaan doen. Een paar weken schoffelde ik wat, vulde potjes, haalde hier en daar een bezem langs en deed het tuincentrum, mede door mijn stress, goede zaken. Toen ik weer enigszins opgeknapt was, hervatte ik mijn werk met het “heilige voornemen” dat dit me nooit meer zou gebeuren! Want het voelde voor mij nou niet echt goed om op deze manier “op te moeten geven”.

 

Stoer, sterk en dapper

 

Echter, het gebeurde me toch nog een keer en in een veel heftiger vorm! Na verloop van tijd begon mijn lijf weer te protesteren, in het begin met wat lichte, vage klachten. Ik was wat eerder vermoeid, rusteloos, ging slechter slapen, vergat sneller dingen en kreeg pijn in mijn schouders en de rest van mijn lijf. Ik negeerde de klachten en ging door. Immers: stoer sterk en dapper als ik was ging ik toch niet thuis zitten. Dat was in mijn beeld toen, voor “watjes”. Hop doorgaan, niet zeuren!

 

Zwakkeling

 

Totdat het moment kwam dat ik mijn bed niet meer uit kon komen. Mijn lichaam voelde als één blok beton. Geen beweging in te krijgen. Ik had de nachten voorafgaand aan die dag amper geslapen en er was al tijden ‘s nachts voortdurend “drukte in mijn hoofd”. Ik had nergens zin in, voelde me uitgeput en ziek. Ik kon letterlijk niet meer. Ik belde de bedrijfsarts en huilend vertelde ik haar wat er aan de hand was. Ik voelde me een zwakkeling die opgaf. Ik, die altijd zoveel aankon. Ik, die met mijn hoge verantwoordelijkheidsgevoel het idee had dat ik de hele wereld draaiende moest houden. Uitgerekend die ik!  Ik voelde me vreselijk dat mijn lijf me terugriep. Schuldgevoel naar collega’s dat ik niet kon werken en heel mijn “Ik” protesteerde. Ik kreeg het advies om eerst mijn lijf wat rust te geven en om daarna op zoek te gaan naar begeleiding.

 

Verantwoordelijkheidsgevoel

 

Wat was het een verademing om te horen dat ik niet zwak was en dat het juist de mensen zijn met een hoog verantwoordelijkheidsgevoel die heel lang doorgaan voor ze uitvallen. De doorzetters, degene die anderen graag een plezier doen. Ik leerde mijn eigen patronen en valkuilen (h)erkennen, hoe ik deze tot de mijne had gemaakt en ik merkte dat ik veel te ver over mijn grenzen heen was gegaan. Mijn lijf gaf signalen aan en ik wilde ze niet horen…

 

Spiegel

 

Die periode in mijn leven heeft me uiteindelijk heel veel opgeleverd. Het is de basis geworden voor een proces om eens echt in mijn eigen spiegel te kijken en mijzelf te gaan ontwikkelen op persoonlijk gebied. Via verschillende trajecten kreeg ik antwoord op vragen als: Wie was ik? Wat wilde ik? Wat was nou echt belangrijk voor mij?

Het is uiteindelijk de start geweest van échte verandering én de basis geweest om tot het werk te komen wat ik nu doe. Het is door de jaren heen mijn missie geworden om mensen te begeleiden bij stress en het bij de bron aan te pakken.  Zonder oordeel, liefdevol en met gereedschap waar je daadwerkelijk iets mee kunt in tijden dat de stress weer toeneemt.

Ikzelf kan na die laatste keer, inmiddels lang geleden, echt zeggen dat dat me niet weer zal gebeuren. En daarvoor heb ik tot de bron moeten gaan. Dat was de “fout” die ik maakte bij de eerste keer toen de chronische stress toesloeg. Ik nam wel wat rust maar “vergat” te kijken waar het echt om ging. En misschien vond ik het toen nog wel te spannend om echt in mijn eigen spiegel te kijken.

 

Niks menselijks is mij vreemd!

 

Uiteraard heb ik ook nu op zijn tijd last van stress en tegenslag. Niks menselijks is mij vreemd. En een beetje stress heeft ook zijn functie, het zet mij in beweging om tot daden te komen. Het grootste verschil met toen is dat ik nu naar de signalen luister en gereedschap heb om daadwerkelijk op tijd in te grijpen. Als je echt wilt veranderen, zul je in een kwetsbare spiegel moeten kijken. Vandaar dat ik eerst mijn persoonlijke verhaal vertel, voordat ik mijn blogs met preventie- en andere tips ga publiceren.