Live life to the max!

Dat stond boven de mail die ze aan vrienden stuurde om ons op de hoogte te houden van het verloop van haar ziekte.
Live life to the max! Haal uit het leven wat erin zit. Tja...

 

Februari 2003

2 meiden, samen in een overbeladen auto met ski's op het dak richting Hinterglemm. Ze kennen elkaar nog niet zo heel lang en heel goed en na 18 uur over de besneeuwde Autobahn geploeterd te hebben weten ze dat het goed zit. Dit wordt leuk!! De zon schijnt de hele week en ze vinden dat ze het verdiend hebben. Vrolijk skiën ze het gebied rond, genietend van iedere minuut. De dj bij de après ski roept elke middag dat er een "super-stimmunggggg" is en zij kunnen niets anders dan dit lachend beamen. "Nein Mutti, Wir kommen noch nicht nach Hause" wordt hun lijfspreuk die week. Het leven is toch mooi! "Slapen doen we wel als we oud zijn", besluiten ze.

 

Tolk

 

Ze is m'n tolk als ik met een blauw oog bij "Der Artzt" zit en zet solidair ook haar zonnebril op in de kroeg als ik die verplicht moet dragen en me hier enigzins opgelaten bij voel. We lachen erom. Ik ben 37 en als ik me omkleed zegt ze: "Nou ik hoop dat ik er ook nog zo uit zie als ik 37 ben", ik lach en wuif het weg. Op dat moment niet wetende wat een bizarre betekenis die woorden nog eens zouden krijgen.

 

Januari 2009

Ik buig me zuchtend over m'n ondernemersplan. Pfff, wist niet dat er zoveel bij komt kijken als je een eigen bedrijf op wilt starten. "Live life to the max" dreunt het door m'n hoofd, Haal eruit wat erin zit en leef met alles én vooral iedereen om je heen waar je blij van wordt. I know! Ik ga voor m'n dromen en weet, daar hoort soms ook een hobbeltje bij.

 

En zij....

Haar mooie lichaam heeft haar al het jaar daarvoor in de steek gelaten. Zomaar ineens, zonder er iets van te hebben gemerkt is er op vele plekken een sluipmoordenaar in gekropen. Dan volgt onherroepelijk de diagnose. Ze start met chemobehandelingen "want een wonder moet toch mogelijk zijn" zegt ze. Ze geeft de hoop niet op. Ze grijpt alle kansen aan die de artsen haar bieden. Ze gaat ervoor en zo ken ik haar! Ik kijk vol bewondering hoe positief ze is.

 

Maak er wat van Ka!

We houden elkaar vast als ik bij haar langs ga, en dan zijn er ook de tranen.  Wat moet ik in godsnaam zeggen? Het voelt zo oneerlijk! Ik geef haar een dikke knuffel en bij het weggaan zegt ze: "Maak er wat van Ka" en ik knik.

Ze is nog maar net 37, net zo oud als ik in Hinterglemm en haar kracht neemt af, haar nog jonge lichaam laat haar steeds verder in de steek. Haar levenslust zorgt ervoor dat ze 2009 nog haalt. Half januari krijg ik het bericht; Het is over. Ik kan het niet geloven en kijk naar de foto's. In gedachten zie ik ons daar nog samen staan, 2 meiden, op de ski's, dansend op de bar en dansend door het leven. "LIVING LIFE TO THE MAX"!!